سکونتگاه های غیررسمی

سکونتگاه های غیررسمی

توسعه شهری بهطور عام در کشور و بهطور خاص در تهران بر اثر بازتاب فضایی اسکان غیر رسمی ناپایدار شده است این امر را نه می‌توان به امید خود رها نمود و نه با برخوردی مقطعی، گزینشی و پراکنده کاری پاسخگوی آن بود.
پیدایش اسکان غیر رسمی گویای وجود موانع ساختاری و ناکارآمدی سیاست‏‌‌های کنونی در تامین مسکن و خدمات رسانی لازم مرتبط با آن برای اقشار کم درآمد شهری در سطح کلان است.
همچنین در سطح خرد نیز ضعف مدیریت شهری، وجود منابع نامشروع گروه‏‌‌های ذی نفع و ذی نفوذ محلی و برخوردهای غیرقانونمند در پذیرش یا رد این سکونتگاه ها، مساله را تشدید نموده است و در راستای حل مسایل این گونه سکونتگاه‏‌ها برنامه ریزی دقیق و صحیحی به منظور ساماندهی و توانمندسازی آنها ضرری است.
از اوایل قرن بیستم که پیدایش سکونتگاه‌های غیر رسمی مورد توجه جدی قرار گرفت رویکردهای مختلفی برای درمان بخشی اسکان غیر رسمی در دستور کار قرار گرفت.
یکی از این رویکردهای حل اساسی این چالش شهری توسط حکمروایی خوب شهری است.
حکمروایی خوب شهری تضمین می‌کند که اولویت‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی مبتنی بر اجماع وسیعی در جامعه باشد و صدای فقیرترین و آسیب پذیرترین طبقات که بوجود آورنده سکونتگاه‌های غیر رسمی هستند؛ درباره تخصیص منابع توسعه شنیده شود.
از این رو در مقاله حاضر سعی بر این است مولفه‌های تاثیرگذار سکونتگاه‌های غیر رسمی به عنوان یک چالش اساسی در حوزه شهری و نقش آفرینی نامطلوب آن بر حکمروایی خوب شهری مورد بررسی قرار گیرد.
امروزه پدیده سکونتگاه‏‌‌های غیر رسمی و بطور کلی بافت‏‌‌های نابسامان شهری در کشورهای جهان اعم از توسعه یافته و در حال توسعه، تبدیل به یک مسیله مهم مدیریت شهری شده است.
مشکل عمده سکونتگاه‏‌‌های فرودست و فقیرنشین، کمبود امنیت است.
امن سازی فضاهای شهری یکی ازضرورت‌های اساسی هر شهر مطرح می‌شود.
به همین دلیل، بسیاری از تلاش‌ها به دنبال کاهش وقوع جرم ازطریق طراحی محیطی می‌باشند.
با توجه به مشکل ذاتی که سکونتگاه‌های غیر رسمی در زمینه امنیت فضاهای شهری با آن مواجه اند، شناسایی اصول و معیارهای طراحی شهری و طراحی محیطی در طراحی فضاهای سکونتی امن، به منظور ارتقا امنیت، اصلی‌ترین هدف این پژوهش قرار گرفته است.

منبع :  سکونتگاه های غیررسمی